شکستن حرمت روزه در آینه اخلاق

به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج از کردستان، در پرتو ماه مبارک رمضان، فضیلت‌های این ایام با نورانیت خاص خود بر دل‌ها می‌تابد و مسلمانان در سراسر جهان، در دل شب و روز، در تلاش‌اند تا با پایبندی به فریضه روزه‌داری، دروازه‌های قلب خود را به سوی رحمت الهی بگشایند و در این میان، روزه‌خواری در ماه رمضان نه تنها عملی است که با شرع مقدس اسلام در تضاد است، بلکه در دل خود مفهوماتی، چون بی‌احترامی به مقدسات و بی‌توجهی به ارزش‌های اجتماعی و اخلاقی را نیز به همراه دارد.

روزه‌خواری، چه در محضر عموم و چه در خفا، نشانگر نوعی بی‌توجهی به حرمت‌های دینی است. این عمل نه تنها باعث سلب برکت از فضای عمومی می‌شود، بلکه می‌تواند تأثیرات منفی عمیقی بر روحیه عمومی مردم و انسجام اجتماعی بگذارد، چون در ایامی که مسلمانان در حال عبادت و ترک خوردن از لذت‌های دنیوی به جهت نزدیکی به خداوند هستند، مشاهده افرادی که این حکم را زیر پا می‌گذارند، به نوعی موجب بر هم خوردن هماهنگی اجتماعی و احساس تضاد در میان مردم می‌شود.

در این راستا، از آنجا که رمضان فرصتی برای تقوا و پالایش روحی است، روزه‌خواری، به عنوان نمادی از بی‌توجهی به این امر مهم، می‌تواند مانعی بزرگ در مسیر رشد اخلاقی جامعه باشد و در واقع، این عمل نه تنها به معنای نقض یک حکم دینی است، بلکه نوعی عدم احترام به هم‌نوعان و به اشتراک گذاشتن فضایل اجتماعی است که در نتیجه باعث تضعیف وحدت میان مردم می‌شود.

اهمیت امر به معروف در مقابل روزه‌خواری

در مقابل این پدیده، امر به معروف و نهی از منکر به عنوان یکی از اصول اصلی دین اسلام مطرح می‌شود که نه تنها جنبه فردی دارد، بلکه در جهت حفظ سلامت اجتماعی و معنوی جامعه نیز ضروری است و امر به معروف، در واقع دعوتمندی به سوی خیر، نیکویی و تقواست و به معنای آگاه کردن افراد از خطاهایشان و دعوت به سیر در مسیر درست است.

روزه‌خواری در ایام رمضان، به عنوان یکی از معاصی بزرگ، نه تنها از نظر دینی محکوم است، بلکه اجتماعی‌ترین نوع تخلف محسوب می‌شود که نه تنها فرد روزه‌خور، بلکه کل جامعه را در معرض آسیب قرار می‌دهد.

در این راستا، امر به معروف یکی از ابزار‌های اساسی برای حفظ حرمت این ایام و تشویق افراد به رعایت احکام دین است و این عمل نه تنها از نظر دینی بلکه از جنبه اخلاقی و اجتماعی نیز در تقویت روحیه مسئولیت‌پذیری و احترام به حقوق دیگران نقش حیاتی ایفا می‌کند.

اما در خصوص نحوه اجرای این امر، باید توجه داشت که امر به معروف نباید به شکلی تحقیرآمیز صورت گیرد بلکه باید با ملایمت، احترام و در نظر گرفتن شرایط فردی، به سمت اصلاح افراد حرکت کرد.

در واقع، روح امر به معروف باید بر اساس محبت و دوستی باشد، نه بر اساس تنبیه و سرزنش. دعوت به خوبی‌ها باید از طریق نصیحت‌های اخلاقی و ایجاد فضای مناسب برای اصلاح و آگاهی صورت گیرد.

در نهایت، روزه‌خواری در ماه رمضان تنها یک تخلف دینی نیست، بلکه یک چالش اجتماعی و اخلاقی است که نیازمند تلاش جمعی برای اصلاح و ترویج ارزش‌های دینی است.

امر به معروف و نهی از منکر، به عنوان یکی از اصول مهم دین اسلام، باید در این مسیر به عنوان ابزاری مؤثر و کارآمد به کار گرفته شود تا به جامعه‌ای سالم‌تر و منسجم‌تر دست یابیم.

به همین ترتیب، برای حفظ ارزش‌ها و حرمت‌های دینی و اجتماعی، باید در کنار احترام به احکام خداوند، دیگران را نیز به سوی حقیقت و تقوا دعوت کرده و از آسیب‌های ناشی از روزه‌خواری و دیگر انحرافات اجتماعی جلوگیری کنیم. این امر نه تنها موجب رشد فردی، بلکه به ایجاد جامعه‌ای اخلاقی‌تر، هماهنگ‌تر و متعالی‌تر کمک خواهد کرد.

یادداشت از مهوش رحیمی