شهید محمدتقی افشاری؛ نماد ایثار و مقاومت

به گزارش خبرگزاری بسیج از همدان، شهید محمدتقی افشاری، فرزند علی‌محمد، متولد سال ۱۳۴۵ در دهستان جنت‌آباد و در خانواده‌ای مذهبی و پایبند به ارزش‌های اسلامی دیده به جهان گشود. او در محیطی رشد یافت که به برکت حضور مرحوم حجت‌الاسلام حاج‌آقا شیخ حسن مروج، فضای دینی و اخلاقی در آن حاکم بود و تعالیم اسلامی در زندگی مردم جاری و ساری بود.

از همان نوجوانی، دل در گرو آموزه‌های دین گذاشت و با اخلاق نیکو، رفتار متین و پایبندی به آداب و شئونات اسلامی، الگویی روشن برای هم‌نسلان خود شد و در مسیر دینداری و خدمت به اسلام گام نهاد. راهی را برگزید که به مجاهدت برای دین و انقلاب اسلامی می‌انجامید. او عازم جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شد و در میدان‌های سخت شلمچه، مردانه جنگید تا آن‌که در عملیات شلمچه در سال ۱۳۶۵ به درجه رفیع شهادت نائل آمد. پیکر پاکش در گلزار شهدای دهستان جنت‌آباد آرام گرفت و روح بلندش به افق‌های رضوان الهی پر کشید.

وصیت‌نامه‌ شهید افشاری، سرشار از ایمان، شور انقلابی و پیام‌هایی عمیق در راستای مسئولیت‌پذیری، ایستادگی و دفاع از ارزش‌های اسلامی است. او در این یادگار گران‌سنگ، با زبانی پرشور رزمندگان را به مقاومت تا آخرین نفس دعوت کرده و آنان را از کوتاه آمدن در برابر ظلم برحذر داشته است. او راه خود را راه تمامی شهیدان اسلام و پیامبران الهی دانسته و از خداوند خواسته بود که او را در زمره بندگان صالح قرار دهد.

شهید، جوانان را به بیداری و پرهیز از تن‌آسایی توصیه کرده و هشدار داده بود مبادا در رختخواب ذلت جان دهند، چرا که حسین بن علی (ع) در میدان نبرد به شهادت رسید. او حفاظت از خاک و مرزهای کشور را واجبی شرعی می‌دانست و بر نقش کلیدی جوانان در پاسداری از انقلاب تأکید داشت و می‌نوشت: «امروز سرنوشت اسلام در دستان من و توست، ما باید گرداننده این انقلاب باشیم.»

در ادامه، با اشاره به جایگاه ارزشمند کار و تلاش در ساختن کشور، به کارگران توصیه کرده بود که عرق پیشانی‌شان همچون خون شهید ارزش دارد و باید در سنگر اقتصاد مجاهدانه عمل کنند. او خواهران را به حفظ حجاب و پایداری در برابر فرهنگ استکباری فراخوانده و تأکید کرده بود که «با حجابت، آمریکا را به لرزه بینداز.» همچنین، حضور گسترده مردم در نمازهای جمعه را نشانه پیوند ملت با ایمان و بصیرت معرفی کرده بود.

در واپسین سطرهای وصیت‌نامه‌اش، سخنی صمیمی و پراحساس با مادر دارد؛ از مهر مادرانه‌اش یاد می‌کند، طلب حلالیت می‌نماید و می‌نویسد: «می‌دانی که خیلی دوستت دارم، ان‌شاءالله حلالم کنی.» از مادر خواسته بود که اگر خبر شهادتش را شنید، نخست به مسجد برود و سجده شکر به جا آورد و هرگاه دلتنگ و اشک‌ریزان شد، دل را با یاد خدا آرام کند و به نماز پناه ببرد، چرا که یاد خدا مایه آرامش دل‌هاست.

وصیت‌نامه شهید محمدتقی افشاری، نه‌تنها یادگاری از یک رزمنده نستوه است، بلکه سندی الهام‌بخش برای نسل امروز و فرداست؛ گواهی روشن از ایمان، ایثار، بیداری و تعهدی مقدس در راه پاسداری از دین، انقلاب و شرافت انسانی.

روحش شاد و یادش جاودان.

انتهای پیام/